Πόσο δίκιο έχει ο φίλος μου o Κογκαλιδης διαβαστε παρακάτω ....
Πηγη: www.basketblog.gr
Δεν υπάρχει… μπασκετάκι
Πηγη: www.basketblog.gr
Δεν υπάρχει… μπασκετάκι
Του Γιώργου Κογκαλίδη
08/06/2011
Έγραψε ο φίλος Κώστας Νικολακόπουλος ένα σχόλιο, αναφορικά με τους τελικούς και το αποτέλεσμά τους, στο οποίο χρησιμοποίησε τη λέξη "μπασκετάκι". Αναφαίρετο δικαίωμά του και δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα τον... εγκαλέσουμε στην τάξη. Έχουμε, όμως, "υποχρέωση" στην αντιπαράθεση.
Όσο είμαστε στην Ελλάδα και ασχολούμαστε με τον ελληνικό ομαδικό επαγγελματικό αθλητισμό υπάρχει ΜΠΑΣΚΕΤΑΡΑ και… ποδοσφαιράκι. Κι είμαστε ανοιχτοί σε μετρήσεις επιτυχιών, ονομάτων, επιπέδου, διακρίσεων εθνικών ομάδων. Ό,τι κάνετε κέφι.
Κάποιοι εξ ημών ξεκινήσαμε από το ποδόσφαιρο. Άλλωστε όλα τα παιδιά πρώτα κλοτσάνε και μετά πιάνουν. Είναι πιο εύκολο… Βεβαίως, είναι πιο σημαντικό όταν αρχίζουν να πιάνουν (διαχωρίζονται λόγω ευφυΐας από τα υπόλοιπα όντα στον πλανήτη), εξ ου και το γεγονός ότι αναγνωρίζουμε ως έργα τέχνης γλυπτά, ποιήματα, ζωγραφιές, που κατά κανόνα γίνονται με τα χέρια.
Υπάρχουν και δημοσιογραφικά κείμενα (δεν εννοώ αυτό του Κώστα, προς Θεού, σέβομαι απόλυτα τη δημοσιογραφική του οντότητα, άλλωστε συνυπάρχουμε στην ίδια εφημερίδα και μας συνδέει αμοιβαία -ελπίζω- εκτίμηση), που γράφονται με τα πόδια, αλλά αυτά δεν λογίζονται ως έργα τέχνης.
Όταν μιλάμε για το μπάσκετ στην Ελλάδα, όταν αναφερόμαστε σε παίκτες όπως ο Διαμαντίδης, ο Μπουρούσης και οι άλλοι, είναι σαν να ασχολούμαστε με τον Μέσι και τον Ινιέστα. Αναλογικά αυτό είναι το επίπεδο. Άρα, δεν μπορεί να είναι μπασκετάκι.
Μπορούσαν ενδεχομένως να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον όρο οι κάτοικοι της Μάλτας, ομάδας που ιδρώσαμε να νικήσουμε τις προάλλες, οι οποίοι έχουν χαμηλού επιπέδου μπάσκετ. Από την άλλη, ούτε υψηλού επιπέδου ποδόσφαιρο έχουν, αλλά ανταγωνίζονται την Εθνική μας (για να τα γράφουμε όλα).
Το μπάσκετ με τις αμέτρητες επιτυχίες του έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων. Καθένας δικαιούται να έχει την προτίμησή του ("De gustibus et coloribus non disputandum" που έλεγαν και οι Λατίνοι), κανείς όμως δεν δικαιούται να υποτιμά το ΕΘΝΙΚΟ μας ΣΠΟΡ.
Γιατί μόνο να μετρήσουν τις βραδιές περηφάνιας που έχει προσφέρει η ΜΠΑΣΚΕΤΑΡΑ στους Έλληνες, θα πάθουν ίλιγγο. Και η σανίδα σωτηρίας, που πήραν στην Πορτογαλία το 2004, δεν φτάνει για να κολυμπήσουν με ασφάλεια στη θάλασσα από χρυσάφι του ελληνικού μπάσκετ.
Γι' αυτό, καλό είναι, όσοι επιχειρούν να βουτήξουν σε… πορτοκαλί νερά, να μην πηγαίνουν στα βαθιά!
kogas@on.gr
08/06/2011
Έγραψε ο φίλος Κώστας Νικολακόπουλος ένα σχόλιο, αναφορικά με τους τελικούς και το αποτέλεσμά τους, στο οποίο χρησιμοποίησε τη λέξη "μπασκετάκι". Αναφαίρετο δικαίωμά του και δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα τον... εγκαλέσουμε στην τάξη. Έχουμε, όμως, "υποχρέωση" στην αντιπαράθεση. Όσο είμαστε στην Ελλάδα και ασχολούμαστε με τον ελληνικό ομαδικό επαγγελματικό αθλητισμό υπάρχει ΜΠΑΣΚΕΤΑΡΑ και… ποδοσφαιράκι. Κι είμαστε ανοιχτοί σε μετρήσεις επιτυχιών, ονομάτων, επιπέδου, διακρίσεων εθνικών ομάδων. Ό,τι κάνετε κέφι.
Κάποιοι εξ ημών ξεκινήσαμε από το ποδόσφαιρο. Άλλωστε όλα τα παιδιά πρώτα κλοτσάνε και μετά πιάνουν. Είναι πιο εύκολο… Βεβαίως, είναι πιο σημαντικό όταν αρχίζουν να πιάνουν (διαχωρίζονται λόγω ευφυΐας από τα υπόλοιπα όντα στον πλανήτη), εξ ου και το γεγονός ότι αναγνωρίζουμε ως έργα τέχνης γλυπτά, ποιήματα, ζωγραφιές, που κατά κανόνα γίνονται με τα χέρια.
Υπάρχουν και δημοσιογραφικά κείμενα (δεν εννοώ αυτό του Κώστα, προς Θεού, σέβομαι απόλυτα τη δημοσιογραφική του οντότητα, άλλωστε συνυπάρχουμε στην ίδια εφημερίδα και μας συνδέει αμοιβαία -ελπίζω- εκτίμηση), που γράφονται με τα πόδια, αλλά αυτά δεν λογίζονται ως έργα τέχνης.
Όταν μιλάμε για το μπάσκετ στην Ελλάδα, όταν αναφερόμαστε σε παίκτες όπως ο Διαμαντίδης, ο Μπουρούσης και οι άλλοι, είναι σαν να ασχολούμαστε με τον Μέσι και τον Ινιέστα. Αναλογικά αυτό είναι το επίπεδο. Άρα, δεν μπορεί να είναι μπασκετάκι.
Μπορούσαν ενδεχομένως να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον όρο οι κάτοικοι της Μάλτας, ομάδας που ιδρώσαμε να νικήσουμε τις προάλλες, οι οποίοι έχουν χαμηλού επιπέδου μπάσκετ. Από την άλλη, ούτε υψηλού επιπέδου ποδόσφαιρο έχουν, αλλά ανταγωνίζονται την Εθνική μας (για να τα γράφουμε όλα).
Το μπάσκετ με τις αμέτρητες επιτυχίες του έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων. Καθένας δικαιούται να έχει την προτίμησή του ("De gustibus et coloribus non disputandum" που έλεγαν και οι Λατίνοι), κανείς όμως δεν δικαιούται να υποτιμά το ΕΘΝΙΚΟ μας ΣΠΟΡ.
Γιατί μόνο να μετρήσουν τις βραδιές περηφάνιας που έχει προσφέρει η ΜΠΑΣΚΕΤΑΡΑ στους Έλληνες, θα πάθουν ίλιγγο. Και η σανίδα σωτηρίας, που πήραν στην Πορτογαλία το 2004, δεν φτάνει για να κολυμπήσουν με ασφάλεια στη θάλασσα από χρυσάφι του ελληνικού μπάσκετ.
Γι' αυτό, καλό είναι, όσοι επιχειρούν να βουτήξουν σε… πορτοκαλί νερά, να μην πηγαίνουν στα βαθιά!
kogas@on.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου